klithma te shpirtit

Ja ku jam prap duke menduar per ty, me bere te shkuraj perseri te tregoj ate qe dua!
Dua kohen qe kaluam bashke,
dua qe mos te largohem kurr nga ty,
dua te tregoj lotet qe i dhash,
dua te bertas qe dikush aty larte te me degjoj,
her her kerkoj te te harroj por prap genjehem dhe me lot te kujtoj,
dua qe dhimbjen e shpirtit ta ndjej ne trup ndoshta keshtu arrij ta kuptoj realitetin....
Dua te vras Zotin ti rrembej fuqin, te riktheja ty ne perqafimin tim,
dua pafundsisht dua, dua........
Gjithcka me mori zoti une e dua, se nuk eshte kurr e tij thjesht ma mori hua!!!

Di dhe une te dashuroj, di te dashuroj  ne menyren time kokeforte  ne ate te gabuaren ne menyren qe me beri te vuaj!

Kur ndihem i dobet, atehere jam akoma me i fuqishem.

Ndonjeher me duket sikur jam shkeputur nga bota, sikur nuk bej pjese ne te.

Fjalët e Qiririt

Në mes tuaj kam qëndruar

E jam duke përvëluar,

Që t'u ap pakëzë dritë,

Natënë t'ua bënj ditë. 

Do të tretem, të kullohem,

Të digjem, të përvëlohem,

Që t'u ndrinj mir' e të shihni,

Njëri-tjatërin të njihni.

Për ju do të rri të tretem,

Asnjë çikë të mos mbetem,

Të digjem e të qanj me lot,

Se dëshirën s'e duronj dot.

Unë zjarrit nuk i druhem

Dhe kurrë s'dua të shuhem,

Po të digjem me dëshirë,

Sa të munt t'u ndrinj më mirë.

Kur më shihni se jam tretur,

Mos pandehni se kam vdekur;

jam i gjall' e jam ndë jetë

jam në dritët të vërtetë,

Unë jam në shpirtin tuaj,

Mos më kini për të huaj,

M'është falurë durimi,

Andaj po digjem si trimi,

Se ma k'ënda t'u bënj mirë,

Të mos mbeti n'errësirë.

Jakëni rreth meje rrini,

Flisni, qeshni, hani, pini,

Në shpirt kam dashurinë,

Pa digjem për njerëzinë,

Lemëni të përvëlohem,

nukë dua më të ftohem,

Dua ta djek trupn' e kretë

Për atë zotn' e vërtetë.

Me zjarr ta djek mushkërinë

E të tretem për njerinë,

Bashkë me gëzimt të tija

të vete te perëndia.

Unë dua njerëzinë,

Mirësin' e urtësinë.

Në bëhi shokë me mua,

Në më doni si u dua,

Njëri-tjetërin në doni,

Të paudhë mos punoni.

O zëmëra fluturake,

Qasju pakë kësaj flake!

Mase krahët t'i përvëlon,

Po dhe shpirtin ta shënjtëron.

Unë duke përvëluar,

Njerëzit i kam ndrituar.

Kam qënë mik me njerinë,

Andaj i di e më dinë.

Gjithë tuajt' i kam parë,

Mëm' e at' e fis e farë,

Si tani gjithë i kam ndër mënt,

Që rrininë më këtë vënt.

Edhe sot nër ju ata shoh,

Se shpirtin e tyre ua njoh,

Dhe unë si ju jam ndruar

E jam përzjer' e ndryshuar,

Pa jam bërë shumë herë

Zjar e uj' e balt' e erë.

Jam një shkëndijë pej qielli

dhe një drudhëzë pej dielli.

Edhe ndër qiej fluturonj,

Edhe brënda në det qëndronj,

Shumë herë fle në baltë,

Diku ndodhem dhe në mjaltë

Bënem qëngj e kec i pirë,

Lul' e bar e gjeth i mbirë.

Dua shumë fjalë t'u them,

Po trëmbem mos i bënj ujem.

E ku shkruhenë në kartë

Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?

Anës lumenjve

Arratisur, syrgjynosur,

Rraskapitur dhe katosur

Po vajtonj pa funt, pa shpresë,

Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Ku e lam' e ku na mbeti,

Vaj-vatani e mjer mileti,

Anës detit i palarë,

Anës dritës i paparë,

Pranë sofrës i pangrënë,

Pranë dijes i panxënë,

Lakuriq dhe i dregosur,

Trup e shpirt i sakatosur.

Se ç'e shempnë derbederët,

Mercenarët dhe bejlerët,

Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,

Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,

Se ç'e pren' e se ç'e vranë,

Ç'e shkretuan anembanë,

Nënë thundrën e përdhunës

Anës Vjosës, anës Bunës.

Çirem, digjem i vrerosur,

Sakatosur, çarmatosur,

As i gjall', as i varrosur,

Pres një shenj' e pres një dritë,

Pres me vjet' e pres me ditë,

Se ç'u tera, se ç'u mpaka,

Se ç'u çora, se ç'u mplaka,

Lark prej vatrës dhe prej punës,

Anës Rinit, anës Tunës.

Çakërdisur, batërdisur,

Përpëlitur dhe zalisur,

ËndËronj pa funt, pa shpresë,

Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Dhe një zë vengon nga lumi,

Më buçet, më zgjon nga gjumi,

Se mileti po gatitet,

Se tirani lebetitet,

Se pëlcet, kërcet furtuna,

Fryhet Vjosa, derdhet Buna,

Skuqet Semani dhe Drini,

Dridhet beu dhe zengjini,

Se pas vdekjes ndriti jeta

Dhe kudo gjëmon trumbeta.

Ngrehuni dhe bjeruni,

Korini dhe shtypini,

Katundar' e punëtorë,

Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim

më bën djal' e më bën trim,

më jep forc' e më jep shpresë,

anës Elbë-s, anës Spree-së.

Se pas dimrit vjen një verë,

që do kthehemi njëherë,

pranë vatrës, pranë punës,

Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,

Raskapitur e katosur,

brohoras me bes' e shpresë,

anës Elbë-s, anës Spree-së.

Vaj

Që ditën që vdiqe, që kur s'të kam parë

Lotët që kam derdhur, s'më janë dhe tharë

Shumë vjetë u bënë sot u mbushen dhjete

Që kur më ke lënë dhe s'të shoh ne jete!

Në ç'kopshte me lule ke qëndruar vallë?

S'të vjen keq për mua?S'të vjen mallë për djalë ?

O ëngjëll I bukur mos meno në botë

Kthehu të të shomë të na mbeten lotë

S'rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?

Motëmot që rrojtëm bashkë s'më urreve

Atje tek rri janë qipariz' e varre

Kthehu të të shomë mos na lër përfare

Mos na lër të gjorë me zemër të ngrirë

Kthehu të gëzohesh kur të shoç tët birë

E ke lenë foshnje tani u bë burrë

S'arrite ta rritje s'të ka parë kurrë

Për ty shumë herë çoç do të më thotë

Por s'mund ti përgjigjem se më mbytin lotë

Kthej kokën mënjanë dhe vështroj përpjetë

Duke psherëtitur te zot' I vërtetë

O zot I vërtetë s'të erdhi keq për djalë

Kur i more mëmën dhe më le të gjallë

Të më keshe marrë do të qe më mirë

Dhe të rronte mëma të rriste të birë

Me se rrojnë foshnjat çi rrit çiliminjtë

Dashuri e mëmës dhe përkëdhelitë

Doje dritë o qiell more dritën time

dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime

Tani rroj pa shpresë ndaj s'dua të rroj

Se dhe perëndinë tani s'e besoj.

Vaje

Kam dy vantazhe: Jam shume kokeforte dhe jam mesuar me humbjen.

Dashuria iku larg, dhe une po qendroj vetem me dashurine qe po me vret ne zemer.